Marge Fidel 1397

فیلم تئاتر مرگ فیدل

 

فیلم مرگ فیدل محصول ۱۳۹۷ به کارگردانی آرش ‌سنجابی

کارگردان: آرش ‌سنجابی | ژانر: درام، تاریخی | سال تولید: 1397 | تاریخ انتشار: 1403

مدت زمان: … دقیقه | نوع فیلم: تئاتر | مخاطب: خانواده | کیفیت: BluRay

فرمت: MP4 | محصول ایران | تهیه‌کننده: میثم مقدم

خلاصه داستان:
بازخوانی تاریخ معاصر آمریکای لاتین از زبان اجنه و

  

بازیگران:
پویا ‌امینی، مریم ‌معصومی، نیلوفر ‌پارسا، مهنوش صادقی، ایمان ‌اصفهانی، ماریه ماشاللهی، پرهام امینی، مهرداد سنجابی، امیر ‌تیموری، لادن پروین، پگاه ‌الله‌وردی، نیلوفر لاری‌پور و…

درباره فیلم:
مرگ فیدل فیلمی تئاتر، تاریخی، درام و خانوادگی به کارگردانی و نویسندگی آرش ‌سنجابی و تهیه‌کنندگی میثم مقدم است که در سال 1397 ساخته و در سال 1403 منتشر گردید؛ در خلاصه داستان فیلم مرگ فیدل آمده است: «ریش، سیگار برگ، لباس نظامی سبز زیتونی!»؛ اولین چیزی که در همان دقایق نخست تماشای مرگ فیدل دستگیر مخاطب می‌شود، یک ایده درخشان است: بازتعریف شدن تاریخ توسط اجنه؛ آرش سنجابی، نویسنده و کارگردان اثر، در هیاهوی پرفورمنسرهای متعدد و طراحی قابل قبول گریم‌های آن‌ها (در غیبت چشمگیر طراحی صحنه) از یک خوانش جذاب صحنه‌ای برای ایده خاص و بکر خود که روی کاغذ کم‌نظیر است، باز می‌ماند و البته شاید نتوان بر او خرده گرفت اگر بدانی یک عمر در دنیای ترجمه و ادبیات غرق بوده و حتی وقتی فیلم مستند ساخته، سوژه‌اش چهره‌های شاخص ادبی بوده‌اند؛ شاید اصلا همه چیز تقصیر همین ویژگی خوب کارنامه ادبی آرش سنجابی باشد که روی صحنه تئاتر جواب نداده و کارگر نیفتاده است؛ نام نمایش مرگ فیدل است و بدیهی است که در مواجهه اول یاد فیدل کاسترو می‌افتیم و قبل از تماشای اثر این آمادگی را داریم که درباره تاریخ آمریکای جنوبی چیزی ببینیم اما از آنجا که به قول کاراکترهای خود نمایش گاهی هم باید تاریخ را به قلم اجنه‌ها خواند، باید بپذیری که باتیستا، (دیکتاتور کشور کوبا) نه یک شخصیت سیاسی، که فردی مرتبط با عالم هنر بوده است! این ایده را قبلا اریک ایمانوئل اشمیت در کتاب هیلتر دو زندگی، پیاده کرده بود و ما یک فصل در میان، داستان زندگی هیتلر واقعی و هیلتری خیالی را که از دانشگاه هنر اخراج نمی‌شد و نقاش باقی می‌ماند، می‌خوانیم و حیرت می‌کنیم، اما چرا در موقعیت مشابهی که مرگ فیدل برایمان رقم زده به آن لذت دست پیدا نمی‌کنیم؟ شاید برای آن که کارگردان، مقهور و مغرور اجراهای خوب بدن بازیگران خود شده و بی‌اختیار از سایر وجوه اثرش غافل شده است؛ در پایان اما باید به جسارت آرش سنجابی بابت دعوت از چهره‌های کمتر بازی کرده در تئاتر مثل مهنوش صادقی (نویسنده) یا نیلوفر لاری‌پور (شاعر و نویسنده) تبریک گفت، به خصوص وقتی بازی قابل قبولی نیز از خود نشان داده‌اند